یک پزشک هرگز از آب جدول و فاضلاب هر چند به ظاهر زلال هم باشد ، نمی نوشد، زیرا از باطن آن آگاه است و می داند اگر آن آب را به آزمایشگاه ببرد، شامل چه ترکیبات مسموم و مضری خواهد بود، اما یک آدم عامی و ساده لوح ممکن است به محض تشنگی سر را در آب فرو ببرد و سیر دلش از آن آب بنوشد، آنگاه او می ماند و عوارضی که باید تحمل کند!
یک آدم عاقل هیچگاه بر بالای درخت ، شاخه زیر پای خودش را اره نمی کند، چون می داند که این کار منجر به سقوط او خواهد شد!
انسان های بزرگی که چشم بصیرت دارند و باطن گناه را می بینند ، هرگز به گرد گناه نمی روند، مثلا وقتی می بینند خوردن مال یتیم آتش را وارد قلبشان می کند ، هرگز مال یتیم را نمی خورند!
معصومین علیهم السلام چنین هستند ، یعنی چون از باطن کثیف گناهان آگاه هستند ، هیچگاه حتی فکر گناه را هم به سر راه نمی دهند.
اما ما که چشم بصیرت نداریم و باطن گناه را نمی بینیم، باید به معصومین و انسانهای پاک اقتدا و به حرف و روش شان اعتماد کنیم و تا می توانیم، مثل آنها از گناه فرار کنیم و مطمئن باشیم که اگر چشم مان باز شود و باطن و حقیقت گناه را ببینیم، هرگز به سمت آن نمی رویم ، زیرا دوست نداریم به ضرر خودمان کاری انجام بدهیم.
پس اطاعت از معصومین و علمای بزرگ ، مثل اطاعت از بیمار از پزشک لازم و عقلانی و تکلیف است.
امام زمان علیه السلام به خداوند عرض می کند:
«خداوندا به ما توفیق اطاعت و دوری از معصیت عنایت بفرما...»
انتهای پیام/
