تقویت درون و بزرگ شدن در خفا
تاریخ انتشار : جمعه ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۳ ساعت ۰۶:۲۹
به روایت حرف رک به نقل از وبلاگ آغری داغ :
به خفا رفتن و خودسازی و تقویت درون برای بزرگ شدن برای غیر قابل انکار شدن سیاستیست که تاریخ در شکل گیری خیلی از دولتها و قدرتهای بزرگ نگاشته است . با مرور تاریخ که کاشفان قاره آریکا سالها در کشمکشهای اتفاق افتاده پیرامون خودشان ورودی نداشتند و تمام تلاش و همتشان خودسازی و تقویت درونی بود با علم به اینکه ارتباط با دنیا نیاز یک دولت است آنها ابتدا قدرت دولتشان را شکل دادند بعد به سمت ارتباط رفتند سیاستی که هیچوقت ما در تاریخ ایران عملی نکردیم تحریمها را دلیل ضعف و عامل بحران فرض نمودیم در حالی که میتوانستیم از این فرصت بهره جسته و بدنبال تقویت خود باشیم البته منکر عدم وحدت و همدلی میان بزرگان نیستیم ولی چنانچه تصمیمی گرفته شود مبنی بر خود سازی و تقویت درونی و از مردم دعوت شود در این مسیر باآگاهی از شرایط سخت همگام و همیار نظام و دولت باشند مردمی که خالق بزرگترین حماسه ها و تاریخی کهن هستند همنوا با نظام و دولت خواهند گردید ولو اینکه عده ای معدود بخواهند مخالفتی داشته باشند با ایستادگی مردم مجبور به تمکین از تصمیم ملی خواهند شد به هرحال ایرانی هستیم و سرشار از احساس و ایمان و ایستایی رمز پایندگی ماست ولی افسوس که آن عده خاص با ایجاد موج همیشه اکثریت و مردم و دیگران را در شرایطی قرار میدهند که این تصمیم و امر میسر نگردد چون اینگونه اشخاص از هر فرصتی برای تامین منافع مالی خود بهره میجویند اگر قرار است در خفا و در درون بزرگ شویم نباید مردم و دیگران را دور بزنیم که سیاستهایی که در سالهای تحریم با فروش نفت یا بعبارتی تکیه برنفت به عنوان تامین منابع مالی و بودجه توسط اشخاصی چون بابک زنجانی و .... صورت گرفت همه دلالت بر عدم توانایی در یکدلی و همصدایی داخلی است و حتی وقتی شرایط به گونه ای میگردد که دولتمردان برای خروج از بحران که بواسطه سیاستهای غلط گذشته بوجود آمده تعامل و ارتباط با دنیارا پیش میگیرند باز عده ای خاص زنگ تفرقه مینوازند و تخم نفاق آنهم با انتقادهای غلط یکسویه یا بعبارتی تخریب را میپاشند که در این بین موضوعی که مجهول میماند این عده خاص بدنبال چه هستند ؟ که نه شرایط خودسازی در خفا را فراهم آوردند و حتی برای عدم تحقق آن کوشیدند و نه امکان تعامل و ارتباط را با دنیا را صحیح میدانند براستی این عده خاص که در سطح کلان و حتی سطوح کوچک مدیریتی مملکت به نوعی دیگر عرض اندام مینمایند و اسلحه تخریب و هرس شاخ و برگها هر لحظه در دستشان آماده است بدنبال چه هستند ؟ چرا به جای تخریب به همنوایی و همگامی نمیکوشند ؟ چرا به جای هرس و توجه به شاخ و برگهای درخت به میوه و ثمره آن توجه نمیکنند ؟ آیا به این اشخاص خاص میتوان واژه دوست نادان گفت یا شیطان درون ؟ به هر حال میخواهم برای شما داستانی تعریف نمایم تا سیاستی که چین و آمریکا را امروز ابر قدرت نموده آشکار و مبرهن گردد...
دانه كوچک بود و كسی او را نمی‌دید. سالهای سال گذشته بود و او هنوز همان دانه كوچک بود.
دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت. گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت: "من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید ."
اما هیچكس جز پرنده‌ها‌یی كه قصد خوردنش را داشتند یا حشره‌هایی كه به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌كردند، به او توجهی نمی‌كرد.
دانه خسته بود از این زندگی؛ از این همه گم بودن و كوچكی خسته بود. یک روز رو به خدا كرد و گفت:
"نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچكس نمی‌آیم. كاشكی كمی بزرگتر، كمی بزرگتر مرا می‌آفریدی." خدا گفت:
"اما عزیز كوچكم! تو بزرگی، بزرگتر از آنچه فكر می‌كنی. حیف كه هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ‌شدن ندادی. رشد ماجرایی است كه تو از خودت دریغ كرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی كه می‌خواهی به چشم بیایی، دیده نمی‌شوی. خودت را از چشمها پنهان كن تا دیده شوی."
دانه كوچک معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید، اما رفت زیر خاك و خودش را پنهان كرد.
سالها بعد دانه كوچک، سپیداری بلند و با شكوه بود كه هیچكس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد. سپیداری كه به چشم همه می‌آمد...
امیدواریم حرمت خون شهیدان را با تفکر صحیح با عشق به وطن و دفاع از آرمانهای انقلاب حفظ کنیم نه با ایجاد تفرقه و پاشیدن تخم نفاق و ایجاد باورهای ناصیح و بدرستی که افراط در دین ما مسلمانان از ابتدا مطرود بود مگر غیر از این است که پیامبر عظیم الشان حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) همیشه مردم را به دوری از افراط و سوق به میانه روی مینمود " که تاریخ فراموش نخواهد کرد کسانی که چه خواسته چه ناخواسته آب در آسیاب دشمن میریزند را و دوری کنیم از تخریب اگر انتقادی داریم با ارائه راهکار علمی و عملی و با مباحثه و در شفافیت تمام ارائه نمائیم و خون شهیدان را فرش را رسیدن به اهداف ناصحیح ننمائیم.
به خفا رفتن و خودسازی و تقویت درون برای بزرگ شدن برای غیر قابل انکار شدن سیاستیست که تاریخ در شکل گیری خیلی از دولتها و قدرتهای بزرگ نگاشته است . با مرور تاریخ که کاشفان قاره آریکا سالها در کشمکشهای اتفاق افتاده پیرامون خودشان ورودی نداشتند و تمام تلاش و همتشان خودسازی و تقویت درونی بود با علم به اینکه ارتباط با دنیا نیاز یک دولت است آنها ابتدا قدرت دولتشان را شکل دادند بعد به سمت ارتباط رفتند سیاستی که هیچوقت ما در تاریخ ایران عملی نکردیم تحریمها را دلیل ضعف و عامل بحران فرض نمودیم در حالی که میتوانستیم از این فرصت بهره جسته و بدنبال تقویت خود باشیم البته منکر عدم وحدت و همدلی میان بزرگان نیستیم ولی چنانچه تصمیمی گرفته شود مبنی بر خود سازی و تقویت درونی و از مردم دعوت شود در این مسیر باآگاهی از شرایط سخت همگام و همیار نظام و دولت باشند مردمی که خالق بزرگترین حماسه ها و تاریخی کهن هستند همنوا با نظام و دولت خواهند گردید ولو اینکه عده ای معدود بخواهند مخالفتی داشته باشند با ایستادگی مردم مجبور به تمکین از تصمیم ملی خواهند شد به هرحال ایرانی هستیم و سرشار از احساس و ایمان و ایستایی رمز پایندگی ماست ولی افسوس که آن عده خاص با ایجاد موج همیشه اکثریت و مردم و دیگران را در شرایطی قرار میدهند که این تصمیم و امر میسر نگردد چون اینگونه اشخاص از هر فرصتی برای تامین منافع مالی خود بهره میجویند اگر قرار است در خفا و در درون بزرگ شویم نباید مردم و دیگران را دور بزنیم که سیاستهایی که در سالهای تحریم با فروش نفت یا بعبارتی تکیه برنفت به عنوان تامین منابع مالی و بودجه توسط اشخاصی چون بابک زنجانی و .... صورت گرفت همه دلالت بر عدم توانایی در یکدلی و همصدایی داخلی است و حتی وقتی شرایط به گونه ای میگردد که دولتمردان برای خروج از بحران که بواسطه سیاستهای غلط گذشته بوجود آمده تعامل و ارتباط با دنیارا پیش میگیرند باز عده ای خاص زنگ تفرقه مینوازند و تخم نفاق آنهم با انتقادهای غلط یکسویه یا بعبارتی تخریب را میپاشند که در این بین موضوعی که مجهول میماند این عده خاص بدنبال چه هستند ؟ که نه شرایط خودسازی در خفا را فراهم آوردند و حتی برای عدم تحقق آن کوشیدند و نه امکان تعامل و ارتباط را با دنیا را صحیح میدانند براستی این عده خاص که در سطح کلان و حتی سطوح کوچک مدیریتی مملکت به نوعی دیگر عرض اندام مینمایند و اسلحه تخریب و هرس شاخ و برگها هر لحظه در دستشان آماده است بدنبال چه هستند ؟ چرا به جای تخریب به همنوایی و همگامی نمیکوشند ؟ چرا به جای هرس و توجه به شاخ و برگهای درخت به میوه و ثمره آن توجه نمیکنند ؟ آیا به این اشخاص خاص میتوان واژه دوست نادان گفت یا شیطان درون ؟ به هر حال میخواهم برای شما داستانی تعریف نمایم تا سیاستی که چین و آمریکا را امروز ابر قدرت نموده آشکار و مبرهن گردد...
دانه كوچک بود و كسی او را نمی‌دید. سالهای سال گذشته بود و او هنوز همان دانه كوچک بود.
دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت. گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت: "من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید ."
اما هیچكس جز پرنده‌ها‌یی كه قصد خوردنش را داشتند یا حشره‌هایی كه به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌كردند، به او توجهی نمی‌كرد.
دانه خسته بود از این زندگی؛ از این همه گم بودن و كوچكی خسته بود. یک روز رو به خدا كرد و گفت:
"نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچكس نمی‌آیم. كاشكی كمی بزرگتر، كمی بزرگتر مرا می‌آفریدی." خدا گفت:
"اما عزیز كوچكم! تو بزرگی، بزرگتر از آنچه فكر می‌كنی. حیف كه هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ‌شدن ندادی. رشد ماجرایی است كه تو از خودت دریغ كرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی كه می‌خواهی به چشم بیایی، دیده نمی‌شوی. خودت را از چشمها پنهان كن تا دیده شوی."
دانه كوچک معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید، اما رفت زیر خاك و خودش را پنهان كرد.
سالها بعد دانه كوچک، سپیداری بلند و با شكوه بود كه هیچكس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد. سپیداری كه به چشم همه می‌آمد...
امیدواریم حرمت خون شهیدان را با تفکر صحیح با عشق به وطن و دفاع از آرمانهای انقلاب حفظ کنیم نه با ایجاد تفرقه و پاشیدن تخم نفاق و ایجاد باورهای ناصیح و بدرستی که افراط در دین ما مسلمانان از ابتدا مطرود بود مگر غیر از این است که پیامبر عظیم الشان حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) همیشه مردم را به دوری از افراط و سوق به میانه روی مینمود " که تاریخ فراموش نخواهد کرد کسانی که چه خواسته چه ناخواسته آب در آسیاب دشمن میریزند را و دوری کنیم از تخریب اگر انتقادی داریم با ارائه راهکار علمی و عملی و با مباحثه و در شفافیت تمام ارائه نمائیم و خون شهیدان را فرش را رسیدن به اهداف ناصحیح ننمائیم.
