وبگاه "انعکاس" نوشت:
امشب در حلقه صالحین شهید محمودی( یکی از حلقه های نوجوان صالحین مسجد )بحث خوبی بین بچه ها در گرفت ، موضوع این بود که چرا بچه های این دوره و زمانه خیلی طاقت تحمل همدیگه رو ندارند؟ چرا درادبیات خودشان دقت نمی کنند و بیشترین حدی که میتوانند با هم به گفتمان بپردازند بیست جمله هم نیست ،بعدش دیگر درگیری لفظی و دعواست؟چرا این نسل در اشتراک گذاشتن افکار و عواطف خود ناتوان است؟چرا آستانه صبر این نسل بسیار پایین است؟ عیب از چیست؟؟
نظرات گوناگونی گفته شد اما از بین نظرات و جمع انها یک معضل خودنمایی میکرد ،آن اینکه:
متاسفانه با کاهش جمعیت خانواده ها ،یکی از اسیبها به فرزندان همین فرد گرایی و ستیزه جویی و دوری و انزوا از گروه و جمع است زیرا خانواده به عنوان اولین نهاد اجتماعی باید توانایی اجتماعی کردن فرزندان را داشته باشد، باید به او بیاموزد تنها خود را نبیند و دیگران را نیز درنظر بگیرد ،خانواده باید استانه ی صبر فرد را بالا ببرد ،قدیمترها اینکار توسط تعدد فرزندان،به طورخودکار انجام میشد، فرزند از بدو تولد با تعامل با برادر و خواهر خود ،تمرین میکرد تا دراینده بتواند در جامعه ای بزرگتر با برادر و خواهرهایی بیشتر ،نیز چگونه تعامل و ارتباط برقرار کند...اومی اموخت چگونه عواطف خود را بروز دهد و همزیستی مسالمت امیزبا دیگران برقرار کند، او یاد میگرفت کجا و کی باید برای حقش بایستد و کجا باید چشم پوشی کند...
اما امروزه با ورود فرهنگ فردگرا و لذت جو و مادی گرای غرب و با دوری از خدا به عنوان رب و روزی دهنده ،ماشاهد این هستیم که تعداد فرزندان کاهش یافته ،لذا ضربات تربیتی بزرگ و جبران ناپذیری به فرزندان وارد میشود،.....فرزند کمتر، موجب میشود فرد در فضایی فردگرایانه و منزوی رشد پیدا کند،فضایی که به او می اموزد تمامی امکانات و ابزار و وسایل باید برای راحتی شخص او باشند و او نمیاموزد معنی اشتراک امکانات و هم زیستی اجتماعی سالم یعنی چه؟ او فقط ((من)) را می اموزد و روزها و شبهای عمرش را فقط به مشق کردن همین من می گذراند ،نباید از چنین نسلی توقع داشت بتواند حضور دیگران را در کنار خود تحمل کند و نگاهش به دیگران به جای رقیب ،رفیق باشد..متاسفانه جامعه ی ما دارد به بد سمت و سویی میرود ،امیدوارم مردم خودشان دلشان برای خودشان بسوزد و درمورد نحوه زندگی شان تاملی عمیق کنند......
انتهای پیام
