تاریخ انتشار : يکشنبه ۹ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۲۶

وبلاگ شهریار زاهدان نوشت : سیستان، سرزمینی که مردمانش بیش از هر چیز طعم خشکسالی را چشیده و زخم های عمیق حاصل از دست رفتن زندگی ها را به چشم دیده و بر پیکر خود حس کرده است، اکنون شرایطی به مراتب سخت تر از سال های گذشته را تجربه می کند.

مدت هاست که روستاهای دارالولایه کشور یکی یکی خالی از سکنه می شود و در گوشه و کنار آن خبر از مهاجرت مردمانی به گوش می رسد که در سال های حاصلخیزی در خانه های کاهگلی جان گرفته و در میان کوچه های تنگ آن قد کشیده اند.

روستاهای سیستان که زمانی یادآور تاریخ باشکوه آن بودند صدای خنده کودکان را نشنیده و رنگ زندگی را به خود ندیده است. دیر زمانی است که بسیاری از روستاهای سیستان تنها به تلی از خاک تبدیل شده و جز آنها که اقتضای سن و سال به آنها اجازه کوچ نداده دیگر کسی پا در آن نگذاشته است.

خشکسالی های پی در پی سیستان باعث از بین رفتن کشاورزی و دامپروری شده که روزگاری تنها راه درآمد و ارتزاق مردمان آن بوده است و آنها که ناگزیر چاره دیگری نداشتند مزارع خود را رها کرده و اندک دام هایشان را به فروش گذاشتند و برای رهایی از خشکسالی، گرد و غبار و ریزگردها که آنها را خانه نشین کرده بود به آغوش شهرها و استان های دیگر پناه بردند.

اینک باید برای کسانی که ناگزیر به ماندن شدند و رنج بودن و تحمل کردن را به جان خریدند و شاهد ذره ذره آب شدن سیستان شدند چاره ای اندیشید.بی پرده باید گفت پیش از آن که سیستان در سکوت فرو رود باید نگاه به سیستان تغییر کند و این امر تنها با اجرای سیاست های اصولی و حمایت از روستاها و روستائیان امکان پذیر خواهد بود.