تاریخ انتشار : چهارشنبه ۳ دی ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۱۴

وبلاگ شهریار زاهدان نوشت : "برنگ" ناحیه ای است بلند در حاشیه هامون که به وسیله ی دوشیله ی بزرگ وپرآب به هنگام پرآبی دریاچه که هردوبه علت شیب تندازهامون منشعب شده،به صورت حجم هندسی نامنظم،ازشن وماسه به صورت شبه جزیره درساحل جنوب دریاچه وتالاب هامون قرارگرفته است.

برنگ ازسوی شمال به"خاریکه"وکشورافغانستان وازسوی غرب به استان خراسان جنوبی وازجنوب شرق به کوه خواجه ولورگ باغ وروستاهای شهرستان زابل محدود میگرددوحالت سوق الجیشی به خودگرفته و زمان پر آبی دریاچه ازاهمیت فراوانی برخورداراست.

چون سطح ارتفاع این محل از سایر مناطق نیزار سیستان بلندتر است معمولاًدر مواقع پرآبی هامون، دشت "برنگ"مأمن ومسکن کلیه ی طوایف دامداربوده و میباشد.

طوایفی که ازمناطق مألوف وهمیشگی خودبه صورت اضطراردراین منطقه گرد هم می آیند عرفاً در صدد آنند كه به صورت مسالمت آمیز زندگی كنند و آنچه معمرین می گویند حكایت برادری و رعایت حق همسایگی و واحترام متقابل است.

طوایفی که درگذشته بیش از دیگردامداران "برنگ" را برای زندگی انتخاب می کردند عبارتنداز: طوایف "قروت خوار" ،"شیخ لنگی" و "بزی" بودند، علاوه برآن گروهی از طوایف "سنچولی" و "شاهرودی" و "پودینه" نیز تا این اواخر نیز دربرنگ می زیسته اند.

مکان هایی چون"ریگ برنگ"و"سرکال"و"دشتک"رامیتوان ازاقمارکمکی دشت برنگ بحساب آورد که بعضی مواقع سرریز بعضی ازفامیل ها،درمکان های فوق اسکان میافته اند وبار"دشت برنگ"راسبک میکردند.

"برنگ"درمنتهی الیه غرب"لورگ تراتکی"قرارگرفته و چون آب دریاچه و نیزار بر روی آن جاری نمی گردیده، عموما ازعلوفه ی سبز بی بهره وبه علت فقربیش ازحدآن وخالی بودن ازمراتع سرسبز،کسی درآن اسکان نمیافته و به همین دلیل پرورش دام،به روی آن صورت نمیگرفته است.

درشمال "برنگ"درگذشته های دورنیزار و دیگر فاکتورهای گیاهی،چون"جگن"و"لوخ" که هر دو به "توت" و "توتک"به لهجه ی سیستانی اطلاق میشود متصل به ساحل بودوراه باریکی که به آن"رونگ"گفته میشد ودامداران به وسیله ی "توتن"درآن ترددمیکردندبه نیزاردست یافته وجهت خوراک دام های خود،آن نیزارها را بریده و بار بر "توتن" می نموده و تا محل خشکی می آوردند.

دامداران مقداری ازآن علف بریده راصرف خوراک دام هاوبقیه راخشک کرده تابه مصرف زمستانی دام ها برسانند.
انبارهای نی های خشک شده،چون استوانه ای بر پا و به صورت فشرده و دقیق به نام"نی بند"نگه داری می شده تا از تخریب باد در امان وازگزند باران های وقت و نا وقت مصون و محفوظ باشند.

اما در50سال اخیر،ازجنگل های انبوه "توت"کاسته وجای آن هارانیزارهای سرسبزپرنموده وفاصله ی ساحل ونیزار اندکی دورترگردیده است.

به هر حال "برنگ" از نظر وسعت خشکی و تنوع علوفه و دام از دیگر مناطق نیزار،برتری چشمگیری داشته ونفوس انسانی کثیری را در خود جای میداده است.