ای که مرا خوانده ای راه نشانم بده…
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۹ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۷:۳۹
به گزارش حرف لر به نقل ازسایت "انفطار":
چند وقت پیش با دلی گرفته و بغضی مانده در گلو عزم زیارت قبورشان کردم…قدم در بهشت رضا گذاشتم، آری بهشت رضا، همان مزار دلسوختگان و عارفان، همان دارالشفای آزادگان…
ساعتی از آمدنم می گذشت و من همچنان سرگردان ما بین قبرها قدم میزدم، نیامده بودم اینجا که برایشان فاتحه بخوانم، آمده بودم فاتحه خودم را بخوانم…آمده بودم اینجا که این بغض وامانده را بشکنم، آمده بودم اینجا که یک دل سیر به حال خودم گریه کنم…آمده بودم که برایشان بگویم نیستم، به خدا شرمنده شما نیستم که اگر بودم این حال امروزم نبود…
در افکار خودم پرسه میزدم و همچنان منتظر یک تلنگر که بساط درد ودل را برایشان باز کنم…ناگهان صدای آرامی از پایین پله ها به گوشم رسید که باعث شد برگردم و رد صدا را بگیرم. پیرمردی بود شاید هفتاد ساله شاید هم بیشتر، با چهرهای گرفته و خسته، دست راستش را به سمت قبور گرفته بود و خطاب به شهدا بازبان لری فقط یک جمله میگفت: روله نازارا سر وردارت،سر دی خاک وردارت، وه خدا جاتو خیلی خالیه…و این برای من یعنی همان تلنگری که منتظرش بودم…
آری ای شهدا برخیزید، ای خوش انصافهای روزگار سر از این خاک برآرید، شما را به خدا رحمی به این دل بیقرار کنید…اینجا همه چیز رو به پایان است…هوای شهر روز به روز آلوده تر می شود…
دیگر نیروهای خودی را تشخیص نمیدهیم… خیابانها را با مین گناه پر کردهاند…خبری از خط شکنها نسیت…چشمها به دیدن تانکهای دشمن عادت کرده است، انگار دیگر کسی دلواپس از دست دادن چیزی نیست!!! بعد از رفتنتان خشکسالی همه جا را فرا گرفته است…قحطی غیرت دارد شهر را از پای درمیآورد…لباسهای خاکی رفتهاند در ویترینها که بمانند برای روز مبادا!!! چفیه ها شدهاند شال گردن و دیگر عرق غیرت را خشک نمیکنند…
ریش ها بی ریشه و بن شده اند گاهی هستند گاهی نه!!!چادرها هم که یادشان رفته قرار بود از خون شما کوبندهتر باشند، با کوچکترین وزش بادی میروند و صاحبانشان را سبک می کنند!!!
ارزش ها دیگر چراغ راه نیستند و دارند یکی یکی زیر پا له می شوند……از خونتان فرش راهی ساخته اند و روی آن قدم می زنند… اینجا حتی محض ریا هم که شده کسی یادی از شما نمی کند…شمایی که در زمره اموات نیستید بلکه زنده اید و عند ربهم یرزقون…دیگر امیدی به شهر نیست، اینجا را تنها مگر خدا آزاد کند…
راستی من هنوز هم مانده ام، بعد از شما ما چه کردیم؟؟؟
*مرادی
چند وقت پیش با دلی گرفته و بغضی مانده در گلو عزم زیارت قبورشان کردم…قدم در بهشت رضا گذاشتم، آری بهشت رضا، همان مزار دلسوختگان و عارفان، همان دارالشفای آزادگان…
ساعتی از آمدنم می گذشت و من همچنان سرگردان ما بین قبرها قدم میزدم، نیامده بودم اینجا که برایشان فاتحه بخوانم، آمده بودم فاتحه خودم را بخوانم…آمده بودم اینجا که این بغض وامانده را بشکنم، آمده بودم اینجا که یک دل سیر به حال خودم گریه کنم…آمده بودم که برایشان بگویم نیستم، به خدا شرمنده شما نیستم که اگر بودم این حال امروزم نبود…
در افکار خودم پرسه میزدم و همچنان منتظر یک تلنگر که بساط درد ودل را برایشان باز کنم…ناگهان صدای آرامی از پایین پله ها به گوشم رسید که باعث شد برگردم و رد صدا را بگیرم. پیرمردی بود شاید هفتاد ساله شاید هم بیشتر، با چهرهای گرفته و خسته، دست راستش را به سمت قبور گرفته بود و خطاب به شهدا بازبان لری فقط یک جمله میگفت: روله نازارا سر وردارت،سر دی خاک وردارت، وه خدا جاتو خیلی خالیه…و این برای من یعنی همان تلنگری که منتظرش بودم…
آری ای شهدا برخیزید، ای خوش انصافهای روزگار سر از این خاک برآرید، شما را به خدا رحمی به این دل بیقرار کنید…اینجا همه چیز رو به پایان است…هوای شهر روز به روز آلوده تر می شود…
دیگر نیروهای خودی را تشخیص نمیدهیم… خیابانها را با مین گناه پر کردهاند…خبری از خط شکنها نسیت…چشمها به دیدن تانکهای دشمن عادت کرده است، انگار دیگر کسی دلواپس از دست دادن چیزی نیست!!! بعد از رفتنتان خشکسالی همه جا را فرا گرفته است…قحطی غیرت دارد شهر را از پای درمیآورد…لباسهای خاکی رفتهاند در ویترینها که بمانند برای روز مبادا!!! چفیه ها شدهاند شال گردن و دیگر عرق غیرت را خشک نمیکنند…
ریش ها بی ریشه و بن شده اند گاهی هستند گاهی نه!!!چادرها هم که یادشان رفته قرار بود از خون شما کوبندهتر باشند، با کوچکترین وزش بادی میروند و صاحبانشان را سبک می کنند!!!
ارزش ها دیگر چراغ راه نیستند و دارند یکی یکی زیر پا له می شوند……از خونتان فرش راهی ساخته اند و روی آن قدم می زنند… اینجا حتی محض ریا هم که شده کسی یادی از شما نمی کند…شمایی که در زمره اموات نیستید بلکه زنده اید و عند ربهم یرزقون…دیگر امیدی به شهر نیست، اینجا را تنها مگر خدا آزاد کند…
راستی من هنوز هم مانده ام، بعد از شما ما چه کردیم؟؟؟
*مرادی
